Limburgs zwaarste op zaterdag 20 maart, Marathon van Rome en Spaarnwoudeloop op zondag 21 maart 2010 (v:514)
Theo, Jan en Gilles voltooien de marathon van Rome
André verdwaalt in de Limburgse heuvels.
Limburgs Zwaarste (ultra 70 km), 20 maart 2010
Bij het amateurwielrennen kennen ze het begrip ‘toertocht’. De Belgen bezigen de mooie term ‘wielertoerist’ voor de deelnemers aan dergelijke tochten. Toen ik jaren geleden als ‘veelfietser’ actief was bij ‘de Bataaf’ in Zwanenburg heb ik aan veel van zulke ‘toertochten’ meegedaan. Als snel werd duidelijk dat ‘toertocht’ alleen maar verschilt van ‘wedstrijd’ in de zin dat er niet gereden wordt om als eerste over de streep te gaan. Voor het overige zijn er nauwelijks verschillen. Wie een toeristisch dagje pedaleren verwacht komt bedrogen uit.
Als voorbeeld herinner ik me de ‘Ronde van Limburg’. Heel Limburg rond in 300 km, met daarin een groot gedeelte van het parcours van de Amstel Gold race. Afzien, afzien en nog eens afzien. Alle heuvels die er maar te vinden waren moesten we beklimmen, soms van twee kanten. Pelotonnetjes, waaiers, alleen tegen de wind opboksen nadat je op de plateaus van het Mergelland had moeten lossen. Met de fiets aan de hand de Keuteberg oplopen. Dorst en uitdroging of de hele dag regen.
Toen ik op de ‘Funrunners-site’ (what’s in a name…) van Willem Mütze de ultraloop met de veelzeggende naam ‘Limburgs Zwaarste’ zag staan had ik natuurlijk gewaarschuwd moeten zijn. Zeker als er vermeld wordt dat het genieten voorop staat maar dat er ‘natuurlijk wel enkele bergjes zijn’. Nou, die paar bergjes stonden garant voor 2500 hoogtemeters op een parcours van 70 km. Althans, op papier. Want er was dit jaar een nieuwe route uitgezet waarbij de Vaalserberg drie maal beklommen moest worden, eerst vanuit Duitsland, dan vanuit Nederland en tenslotte vanuit België. Zo ervaar je het Drielandenpunt pas echt!
Het parcours was gemarkeerd met dunne gele lintjes die aan boomtakken, routepaaltjes, auto’s (!), hekwerk enz. enz. waren vastgeknoopt. Soms dicht bij de grond, soms hoog boven je hoofd in een boomtak, soms onverwacht links of rechts in een zijpaadje. Lichtgeel is een mooie kleur, zeker met het oog op Pasen. Maar toen de zon doorbrak bleken veel bomen vol te hangen met prachtige gele katjes, mooie verdorde gele blaadjes van de vorige herfst, lichtgele stukjes hout van afgebroken takjes. Dus liepen we al binnen het uur fout, in de afdaling van de ‘hoogste trappenpartij van Nederland (525 treden, zie foto)
over de steenberg van de voormalige Wilhelmina staatsmijn in Strijthagen bij Landgraaf. Daar wordt het Nederlandse kampioenschap traplopen gehouden. Voor ons was het vandaag een kampioenschap van 70 km lopen, dus om onze krachten te sparen zijn we maar wandelend naar boven gegaan. Gelukkig vonden we na een kleine kilometer het juiste spoor weer terug. Serieuzer werd het toen we na de derde (Belgische) beklimming en afdaling van de Vaalserberg na een rondje van ruim 5 km weer terug bij ‘af’ waren: bij de geheime controle die we een half uur eerder al gepasseerd waren. Toen werd het sommigen te veel; zij gingen min of meer door het lint(je) en dreigden de pijp aan Maarten te geven. Maar, dacht ik, het weer is prachtig, de uitzichten zijn schitterend en ik ben aan het trainen voor een ultra in Schotland van 85 km, dus wat geeft het om een paar km extra te lopen? Dus ben ik voor de vierde keer hijgend en puffend de Vaalserberg opgeklommen. Nu vond ik de gemiste afslag echter wel om een paar km verderop het spoor opnieuw bijster te zijn. De witte flits van een T-shirt tussen de bomen in de verte hielp echter terug op de route.
Met nog zo’n 7 km te gaan, in Eys, ging het weer mis, maar toen kon ik op aanwijzingen van een plaatselijk bekende deelnemer de route uiteindelijk toch weer oppakken. Daardoor heb ik 1,5 km afgesneden. Ook na de tweede doorkomst te Heerlen bleek ik trouwens ook al 1,5 km afgesneden te hebben doordat ik per ongeluk op de route van de terugweg terechtkwam. Aan de lintjes kun je niet zien in welke richting de route loopt en soms kruisen de routes elkaar... Al met al dus gelukkig maar zo’n 2 km te veel gelopen. Het intensieve zoeken van de lintjes had als voordeel dat we niet in een trance konden geraken, dus ben ik niet zoals in Olne-Spa-Olne over een uit de weg stekende kei gestruikeld.
Maar genoeg over die lintjes. De plateaus van het Mergelland zijn schitterend, met weidse uitzichten en pittige klimpartijen die Willem altijd wel weer weet te vinden. Met name de passage van Vaals over de in Duitsland en omstreken liggende heuvelruggen vond ik prachtig. Hoewel er regelmatig over verharde wegen gelopen wordt, zitten er ook veel echte trails in, met de nodige modder en zelfs een afdaling door de met keien bezaaide bedding van een snelstromend beekje. De wind (5 á 6) trok er met name op de plateaus flink aan en regelmatig viel er motregen, maar ook de zon liet zich nog even zien. Met 13 á 17 graden voelde het dan gewoon warm aan. Dat zijn we niet meer gewend na die lange, lange winter!
De verzorging (6 posten) was prima en rijkelijk voorzien. De Limburgse vlaai ontbrak niet en op de laatste post konden we zelfs genieten van een echte kruidenbitter. Of die verkeerd gevallen is weet ik niet. Feit was wel dat ik na aankomst in de kantine een opwelling van intense dorst kreeg en toen in één keer een koude klets bier naar binnen sloeg. Dom dom dom, want die klets kwam harder aan dan ik dacht. Voor ik het wist was ik buiten Westen.
Ik kwam bij op de grond te midden van een kring op mij neerkijkende bezorgde atleten. Toen de duizeligheid en misselijkheid maar bleven aanhouden is er voor de zekerheid een ambulance gebeld. Hoewel alles er bij een eerste onderzoek goed uitzag wilden ze toch geen risico nemen. Zo eindigde een mooie dag aan het infuus in het ziekenhuis van Heerlen. Daar is alles onderzocht: hart, bloeddruk, ademhaling, bloedsamenstelling. Allemaal prima in orde. Conclusie een ‘collapse’ door zoutgebrek – de eerste voorjaarswarmte?? – gecombineerd met een ‘koudeshock’ door het ijskoude bier.
Ik heb weer een lesje geleerd maar ben blij dat ik het er verder zonder kleerscheuren van af heb gebracht. Achteraf moest ik aan Henkie denken, na de Midzomernachtcross. Hoewel ik het vriendelijke aanbod van ultraloopster Wilma Dierx kreeg om me naar huis te rijden (zij woont in Amsterdam) heb ik toch maar besloten om een extra nachtje in het hotel in Heerlen door te brengen. Na een nacht met goede slaap en een stevig ontbijt voelde ik me weer kiplekker en fit genoeg om de thuisreis te aanvaarden. Met dank aan allen die me goede hulp geboden hebben, zoals het bijeenrapen en naar het ziekenhuis brengen van mijn spullen (en auto), het op zondag naar het hotel brengen van mijn schoenen die nog in de kleedkamer lagen en het mij van het hotel weer terug naar het ziekenhuis rijden waar mijn auto nog stond.
Eind goed, al goed. Het was een mooie loopdag, tussen al die fotoschietende en van de natuur genietende ultralopers voelde ik me een echte ‘looptoerist’. Maar toch, een afloop als deze moet ik voortaan wel zien te voorkomen door meer rust tussen de loopjes door, beter op de voeding letten enz. enz. Want we doen het uiteindelijk voor de ‘fun’, of toch niet?
André
Theo, Jan en Gilles liepen dit weekend de marathon van Rome.
Op dit moment zijn alleen de uitslagen van deze drie bekend.
Hun (helden)verhalen zullen z.s.m. volgen.
De eerste lentedag van 2010 zette meteen zijn beste beentje voor, de zon scheen uitbundig.
Om 11.00 uur klonk het startschot.
Piet en Ruud liepen één ronde van 10 km. Ruud vond dit - ook omdat de heuvel beklommen moest worden - lang zat. Hij eindigde op een derde plek bij de M55. Ook Piet vond eenmaal de heuvel voldoende.
Els wilde 30 km en was van plan niet al te hard te starten. In een volkomen vlakke race, waarbij zelfs de laatste ronde iets sneller ging, (ondanks het gevoel dat de heuvel steeds hoger en langer was geworden) eindigde zij op een keurige 6e overall-plaats.
In Amsterdam waren veel Kombij-deelnemers aanwezig voor de trainingsloop over 30 km, waaronder Inge, Netty, Jacqueline, Ton, Paola, 2x Ineke, Angelica en Monika. Ook zij hebben onder een lekker lentezonnetje gelopen. Ineke B., Angelica en Monika hebben zelfs nog extra lang van deze zonnige dag genoten.
Marathon van Rome zondag 21 maart 2010
42.195 m.
Theo Woldberg 3.27.56
Jan Mulder 3.30.15
Gilles Visser 3.34.09
Spaarnwoudeloop zondag 21 maart 2010
10 km
Ruud Nieuwenhuis 46.32 (3e M55)
Piet de Boer 54.37
30 km
Els Raap 2.30.14
-
Verslagen 2024
17
Verslagen 2023
57
Verslagen 2022
40
Verslagen 2021
22
Verslagen 2020
24
Verslagen 2019
87
Verslagen 2018
67
Verslagen 2017
96
Verslagen 2016
74
Verslagen 2015
100
Verslagen 2014
80
Verslagen 2013
82
Verslagen 2012
69
Verslagen 2011
73
Verslagen 2010
60
Verslagen 2009
62
Verslagen 2008
65
Verslagen 2007
83
Verslagen 2006
60
Verslagen 2005
60
Verslagen 2004
48
Verslagen 2003
48
Verslagen 2002
34
Verslagen 2001
12
Verslagen 2000
24
Recente verslagen RSS-feed