Brocken Challenge Göttingen Duitsland 6 februari, Twiskemolenloop Landsmeer en Wedertcross Valkenswaard 7 februari 2010 (v:507)
IJzig avontuur voor André
Jaap loopt een puike halve, Eric heeft het koud
Ruud op het podium
Bijgaand het verslag van mijn eerste loop van dit jaar
In januari was het een beetje stil van mijn kant. Inderdaad, zomaar ruim een maand lang geen marathons of zo gelopen. Maar dat paste in het plan, want ik wilde me voorbereiden op de Brocken Challenge op 6 februari. Daartoe heb ik het trainen op de baan (zo dat vanwege het weer al mogelijk was) een poosje ingewisseld voor trainingen in de duinen, het liefst met zo veel mogelijk sneeuw. Want één ding was zeker: op de 1141 meter hoge Brocken, het hoogste punt van de Harz, ligt elke winter erg veel sneeuw. Normaal zo’n halve meter, maar deze winter was niet normaal. Ook in midden Duitsland de sneeuwrijkste winter in decennia. Er ligt nu dus 130 cm op de Brocken. Maar niet alleen daar, want het hele traject vanaf Göttingen (81 km) bestond uit sneeuw en ijs. Het heeft tot de laatste dag geduurd voordat de route vrijgegeven kon worden. Dagenlang is men met sneeuwploegen bezig geweest, vooral op de hoger gelegen delen van het parcours. Maar er viel steeds weer nieuwe sneeuw. Uiteindelijk werd er aan de organisatie toestemming gegeven om van langlaufloipen gebruik te maken die dagelijks worden geruimd. Normaal gesproken zijn die verboden terrein voor wandelaars, omdat men bang is dat de skisporen vertrapt zouden worden. We mochten er dus overheen, maar onder de strikte voorwaarde dat we de sporen niet zouden betreden. Gevolg was wel dat de route daardoor nog eens 6 km langer werd, dus 87 km. En er zouden nog een paar hoogtemeters extra bij de bestaande 2200 komen…
Maar goed, ik had er mijn zinnen op gezet en in januari ruim 400 km getraind, dus toen op donderdagavond op de site http://www.brocken-challenge.de/ het ‘It giet oan’ klonk, stonden mijn tassen al gepakt en wel klaar. Na een groepsovernachting in de altijd knusse entourage van de zolder van een paardenstal vlak bij de start iets buiten Göttingen, met de nachtelijke geluiden van schuifelende en hinnikende paarden en scharrelende muizen, ging om kwart over vier de wekker. Tas uitpakken: vijf laagjes kleding, muts, Yaktrax sneeuwkettingen vooronder de schoenen, handschoenen, hoofdlamp. Verder een 2 á 3 kilo zware rugzak waarin o.a. de voorgeschreven inventaris van kaart, kompas, fluitje, noodrantsoenen, EHBO-kit, rescuefolie , 0,7 liter water, mobieltje, routekaarten, reservebatterijen. Om vijf uur een geïmproviseerd maar stevig ontbijt in de schuur naast de stal en toen stonden konden we op weg. Honderdtwintig dansende lichtjes gingen in een lang lint het donkere en besneeuwde bos in. De eerste 2 kilometer waren gemarkeerd met fakkels, daarna moesten we de oranje pijltjes volgen die daags ervoor waren uitgezet. In de hoger gelegen gedeelten (laatste ca. 40 km) moesten we de bewegwijzering van de toeristische wandelpaden en loipes volgen. Direct gingen er al mensen onderuit, maar in de dikke sneeuw viel je zacht. Langzaam werd het licht en ontvouwde zich een volkomen witte wereld. Tot ca. 42 kilometer ging de route door lager gelegen gebieden waar redelijk goed doorgelopen kon worden omdat de sneeuw er op veel plaatsen opzijgeschoven was. Hele stukken weg waren daardoor echter wel in ijsbanen veranderd. Gelukkig had bijna iedereen spikes of sneeuwkettingen. Na 42 km begon het pas echt, met veel klimwerk en ploeteren door ‘Tiefschnee’. Het werd ook kouder, een paar graden onder nul en mistig toen we boven de 500 meter kwamen. Maar de bossen waren absoluut schitterend. Het was er volkomen doodstil en de bomen met hun sneeuwlast zagen er uit als spookachtige witte reuzen. Op een bepaalde plek was de sneeuw helemaal rood van het bloed omdat daar, gelet op de sporen van een gevecht, een roofdier kennelijk zijn prooi had verslonden. Nu was het lopersveld uit elkaar gevallen en kwam het voor dat je een uur niemand zag. En maar hopen geen pijltjes te missen want je kan daar heel erg verdwalen en het begon al weer donker te worden... Er was wel een meldingssysteem opgezet via de mobiele telefoons, maar ja, hoe leg je uit waar je bent als je ergens in een onzichtbaar gat onder de sneeuw gestruikeld bent? Op plaatsen die met de auto bereikbaar waren (zo om de 10 á 15 km) had men goed uitgeruste posten neergezet met o.a. warme dranken en worst (ja, het is en blijft Duitsland hoor). Daar werd bij doorkomst je nummer genoteerd zodat men kon controleren of er niemand miste.
Bij de laatste post kwam ik weer in een groepje van 5 personen terecht en samen zijn we toen de laatste 8 km naar het Brockenplateau opgemarcheerd. (Hard)lopen was onmogelijk door de sneeuw en de stijgingsgraad van soms 30%. Geen wonder dat veel lopers skistokken bij zich hadden. Af en toe kwamen ons langlaufers, ook met hoofdlamp op, tegemoet. Na een drie kwartier flink doorstappen zagen we het donkere silhouet van de Brocken voor ons opdoemen met het rode knipperlicht van de toren die er op staat. Toen nog een paar kilometer langs de spoorbaan van de stoomtrein en we waren er: de ijsvlakte op de top. Ziel!
Daar konden we in het toeristenrestaurant wat eten, douchen en wachten op de pendelbusjes naar Schierke, een dorpje aan de voet van de Brocken. Van daaruit ging het met een touringcar terug naar Göttingen. Toen pas werd duidelijk het ver we gelopen hadden: de bus deed er meer dan anderhalf uur over. Om kwart over twaalf ’s nachts was ik terug bij het hotel. Anderen hadden minder geluk: de pendelbusjes konden de gladde weg omhoog niet meer nemen en zij moesten anderhalf uur lang lopend afdalen naar Schierke… Die waren pas om 2 uur ’s nachts terug. Ondanks de zware omstandigheden zijn 115 van de 125 starters op de Brocken aangekomen met tijden van tussen de 10 en 14 uur. Met 12:42 heb ik als ‘platlander’ (de enige buitenlander) nog aardig mee kunnen komen. Maar ja, tijden hebben bij dit soort tochten alleen maar een vergelijkende betekenis. Op de pre-race briefing op vrijdagavond werden foto’s van vorige edities van de BC getoond met daaronder one-liners, zoals deze: ‘De 10000 meter is een wedstrijd, de marathon is een ervaring, de ultra is een avontuur’.
Vandaag heb ik meegedaan aan de Twiske Molenloop in Landsmeer. Ik had mij ingeschreven voor de 21.1 km.
Afgelopen zondag de Twiskemolenloop gedaan. Het was mistig en koud. Deze keer de 10 km gelopen. Ondanks flink inlopen hield ik koude benen en kon niet mijn "normale" tempo lopen. Als ik probeerde wat sneller te lopen was ik na 100 meter alweer buiten adem met deze vochtige lucht. Is dat iets waar jullie ook last van hebben? Daarom een matige tijd van 59.58. Voor opwarming kon ik gelukkig dichtbij terecht bij familie maar ik bleef het toch nog lang koud houden en had de volgende dag zelfs spierpijn.
Groeten Eric Wahl.
Ruud en Els verbleven een weekendje in het Brabantse Land. Maar ook daar kan gelopen worden. Evenals in het westen van Nederland waren in deze regio veel wedstrijden in januari en februari afgelast. Dit weekend waren de terreinomstandigheden goed, dus trok deze wedstrijd veel deelnemers.
Omdat bij een cross elke categorie zo’n beetje apart start, was het ondanks de vele deelnemers geen gedrang om weg te komen.
Brocken Challenge Göttingen Duitsland zaterdag 6 februari 2010
87 km
André Boom 12 uur 42 min.
Twiskemolenloop Landsmeer zondag 7 februari 2010
10 km
Eric Wahl 59.58
21.1 km
Jaap Koning 1.27.32
Guus Schutijser 1.44.38
Wedertcross Valkenswaart zondag 7 februari 2010
7.700m.
Ruud Nieuwenhuis 37.,37 (2e M65)
5.800m.
Els Raap 28.12
-
Verslagen 2024
17
Verslagen 2023
57
Verslagen 2022
40
Verslagen 2021
22
Verslagen 2020
24
Verslagen 2019
87
Verslagen 2018
67
Verslagen 2017
96
Verslagen 2016
74
Verslagen 2015
100
Verslagen 2014
80
Verslagen 2013
82
Verslagen 2012
69
Verslagen 2011
73
Verslagen 2010
60
Verslagen 2009
62
Verslagen 2008
65
Verslagen 2007
83
Verslagen 2006
60
Verslagen 2005
60
Verslagen 2004
48
Verslagen 2003
48
Verslagen 2002
34
Verslagen 2001
12
Verslagen 2000
24
Recente verslagen RSS-feed