Marikenloop Nijmegen 17 mei 2009 (v:465)
Wat was je snel terug!
Zondag 17 mei begonnen José, Tony en ik ontspannen aan de 10 km van de Marikenloop in Nijmegen. We gingen vooral voor de gezelligheid en de speciale sfeer van zo’n race met alleen vrouwen. Eigenlijk begon ons weekend op de zaterdag met iets wat vrouwen graag doen: shoppen. Alleen gingen we deze keer niet de stad in op zoek naar kleine boetieks, maar stopten we op een bedrijventerrein bij een sportwinkel, waar we onze voeten zouden laten meten voor nieuwe schoenen. Misschien dat we ook nog naar kleding wilden kijken, maar het belangrijkste doel was een paar goede loopschoenen. Meten, passen, lopen, andere schoenen aan, weer lopen en de video bekijken. Komt de hak goed neer, knikt de voet niet te veel naar binnen, wordt er genoeg gecorrigeerd en is de afwikkeling van de voet voldoende. Het eerste paar zat bij mij het beste, en ze waren nog mooi vrouwelijk ook met rood en roze strepen. Er was genoeg tijd met het wachten op elkaar om toch nog een paar kleurige setjes uit te zoeken, zodat we nu in blauw en oranje de baan kunnen opfleuren.
Bepakt en bezakt kwamen we aan bij de zus van José waar we gruwelijk verwend werden met heerlijke asperges voor het diner en een eigen logeer afdeling, waar we goed sliepen, zeker na de glazen wijn die toch bij een uitje horen. Een niet te stevig ontbijt konden we op ons gemak nuttigen, want de wedstrijd begon pas om 14.00 uur. Tijd genoeg voor de regen om te stoppen en voor de zon om langzaam tevoorschijn te komen. De auto konden we lekker dichtbij de start neerzetten bij vrienden van José, die ons koffie en gebak aanboden. Dat hebben we maar tot na de wedstrijd bewaard, we hielden het even op thee en een banaan.
Door de hitte in de laatste paar wedstrijden had ik me voorbereid op zon, heel veel zon en ik voelde me nu bijna teleurgesteld dat er niet veel zon was. Vooral voor de toeschouwers vind ik dat ongezellig. Voor ons als lopers was het een beetje koud, dus de warming-up konden we goed gebruiken. Het hele middenveld stond vol vrouwen die een man op een groot plateau nadeden met pasjes, die ik nog goed kende van de vele jaren aerobics en steps op de sportschool. Zelfs in de rij voor de toiletten deden mensen mee, blijkbaar was de nood niet zo hoog. Iedereen kletste met elkaar naar aanleiding van de muziek, de pasjes en de opschriften van de erg kleurige T-shirts. Wat zag ik op één middag een verschillende vrouwenbenen: lange en korte benen, smalle en brede heupen, maar ook fietskuitjes, forse mannenkuiten, witte kuiten, gebronsde kuiten, gladde kuiten en harige kuiten. Het duurde 20 minuten voordat we uit ons startvak de loop konden beginnen. De vrienden van José twijfelden of ze ons misschien gemist hadden, zolang duurde het voordat we het eerste kilometerpunt passeerden. Overal mannen en kinderen aan de kant van de weg om hun vrouwen, zussen, moeders, misschien ook enkele oma’s aan te moedigen. Al snel kwamen we in het bos met plassen en modder. Tony liep voorop en ik volgde haar slalommend langs de vele deelneemsters (in totaal ruim 9000), die de hele weg in beslag namen. In de drukte was ik José vlak achter mij kwijtgeraakt. Tijd en ruimte om nog eens goed om te kijken ontbrak, maar ik vertrouwde er op dat ze in de buurt was, want we hadden afgesproken niet voor een tijd te gaan, maar bij elkaar te blijven en een mooie race te lopen. Dat ging echter heel anders. Het tempo was lekker vlot en goed vol te houden. Het parcours was over veel bospaden, weinig hoogteverschillen, een beetje vals-plat, hoorde ik later, en alleen het asfalt van de laatste kilometers was zwaar door de teruggekaatste warmte. Er was inmiddels volop zon en ik raakte wat oververhit, maar ik wilde Tony bijhouden. Het leek er op dat we een snelle tijd zouden halen. Alleen de gedachte aan een PR liet me doorlopen en niet af te zakken naar een jogging tempo.
Ik zag bij de finish helemaal niets, alleen nog Tony voor me. Ik drukte de tijd af op mijn horloge en hoera: binnen het uur. Daarna moest ik plat in het gras, even bijkomen en wat drinken en dan……… de medaille ophalen. Een mooi roze lint en een goudkleurige medaille met een vlinder en natuurlijk de vermelding 7e Marikenloop Nijmegen 2009. Op mijn uitroep: ik heb een dikke PR gelopen, zei de official tegen me: ‘ik vond ook al dat je zo snel weer terug was.’ Een mooier compliment is er niet.
Waar bleef José? Achteraf bleek ze bij de finish naar ons geroepen te hebben als toeschouwer. Ze had de loop namelijk al in het begin moeten opgeven vanwege diarree. Wat een enorme tegenvaller was dat, maar ze nam het gelukkig niet al te zwaar op dat ze zonder medaille naar huis ging. Het weekend was zeer geslaagd, ook al door alle gezelligheid er om heen.
Welke familie is er de volgende keer aan de beurt? We zijn eerder in Heeg geweest bij de broer van Tony, pasgeleden bij mijn boer in Enschede, en nu bij de zus van José in Nijmegen. Voorlopig gaan we door met trainen voor een thuiswedstrijd: de midzomernachtcross in het Amsterdamse Bos, waar we de laatste stempel van ons rondje Mokum gaan halen.
Babs Taal
Uitslagen
Marikenloop 17 mei 2009
10 km
Tony Schrama 59.33
Babs Taal 59.50 PR (23e in mijn leeftijdscategorie van de in totaal slechts 53 vrouwen in die groep)
-
Verslagen 2024
17
Verslagen 2023
57
Verslagen 2022
40
Verslagen 2021
22
Verslagen 2020
24
Verslagen 2019
87
Verslagen 2018
67
Verslagen 2017
96
Verslagen 2016
74
Verslagen 2015
100
Verslagen 2014
80
Verslagen 2013
82
Verslagen 2012
69
Verslagen 2011
73
Verslagen 2010
60
Verslagen 2009
62
Verslagen 2008
65
Verslagen 2007
83
Verslagen 2006
60
Verslagen 2005
60
Verslagen 2004
48
Verslagen 2003
48
Verslagen 2002
34
Verslagen 2001
12
Verslagen 2000
24
Recente verslagen RSS-feed