Verslag Marathon van Berlijn dinsdag 26 september 2006 (v:271)
Zoute kousen in Berlijn.
Ik schrijf dit verslag met een zeer grote glimlach en niet eens zo heel veel spierpijn. De afgelopen dagen hebben Tom, Ron en ik in een zeer zonnig en warm Berlijn doorgebracht en kunnen terugkijken op een geslaagde marathon en een heel gezellig weekend.Dag 1 - Aankomst
De afgelopen maanden van voorbereiding waarin de nieuwste technieken werden uitgeprobeerd: het heineken dieet, bram som kousen en het structureel overslaan van baantrainingen (uiteraard werd er dan wel buitenom gelopen) kwamen samen toen we op vrijdag met zn drieen om 05.00 s morgens op Schiphol verzamelden om naar Berlijn te vertrekken. Helaas was Ron geblesseerd geraakt, maar besloot gelukkig wel om met ons mee te gaan en Tom en mij bij te staan. Na een korte vlucht van 50 minuten troffen wij een taxi-chauffeur die het adres van ons appartement niet kende. Dat schiet dus lekker op als een autochtoon jou als bezoeker gaat vragen waar een adres is. Gelukkig konden we met behulp van mijn navigatiesysteem (ik wist dat die gadgets toch eens een keer van pas moesten komen) uiteindelijk toch ons appartement betreden. Het was toen nog lekker vroeg en hebben daarom op 203 meter hoogte genoten van een prachtig uitzicht over de stad en een heerlijk onbijt in een draaiend restuarant in de fernsehturm. Daarna zijn we op ons gemak ons startnummer gaan halen en hebben al een beetje de sfeer (en een bordje pasta) geproefd. De rest van de dag hebben we rustig doorgebracht. Wij hebben nog even gebeld met de kombij-meiden die ook in Berlijn waren om af te spreken voor de volgende dag om elkaar in clubtenue en clubvlag bij de breakfastrun te ontmoeten.
Dag 2 Breakfast run
Wakker worden bij de geur van verse koffie. Opstaan en daar had Ron onze personal coach voor het weekend een heerlijk ontbijtje geregeld voor zijn jongens. Ron je bent de beste! Daarna snel op weg naar de breakfast run van 6 km die liep van Slot Charlottenburg naar het Olympisch stadion. Om geen risico te nemen hebben wij een taxi genomen en dat hadden de meiden ook beter kunnen doen want door een metro-probleem hebben we elkaar helaas niet kunnen treffen. De breakfast run was heel gezellig en de entree in het immense Olympisch stadion ronduit indrukwekkend. Een prachtige blauwe tartan-baan en enorm veel zitplaatsen. De perfecte marathon organisatie vertoonde hier een klein barstje want het ontbijt na de breakfast run leek wel een slagveld. Collega marathonlopers liepen met trossen bananen, pallets yoghurt en vooral ellebogend hun ontbijtje bij elkaar te sprokkelen. Wij denken dat een aantal mensen nu nog bananen en yoghurt aan het eten zijn met hun familie én de atletiekvereniging. Onze personal coach heeft speciaal voor ons nog een verzorgde busreis naar het appartement geregeld. Wij konden meerijden met de businessclub van de Graafschap die met dertig mensen de marathon gingen lopen. Was heel leuk vooral omdat de broer van Herman Finkers de bus bestuurde en moppen vertelde in dialect. Onvergetelijk. De rest van de dag hebben we rustig op de fiets doorgebracht om Berlijn te ontdekken: checkpoint charly, potzdam, reichstag, oost-berlijn en andere zaken hebben we gezien. Onze personal coach bleek ook over een gave te beschikken om doven weer te laten horen! Bij het passeren van een doven-markt (het was er erg stil) klingelde Ron een paar keer met zijn fietsbel en tot onze verbazing draaide er een aantal mensen hun hoofden om. Na een pasta maaltijd zijn Tom en ik lekker vroeg vroeg gaan slapen om uitgerust aan de start te verschijnen. Onze personal coach is nog even een biertje gaan drinken in zijn stam-kneippe.
Dag 3 Marathon
Omdat de marathon om 9.00 start, ging de wekker al om 6.30. Zowel Tom als ik worden wakker met een gezonde portie wedstrijdspanning en na een paar koppen koffie en een aantal energy bars zijn we om 7.45 op de fiets gestapt met kousen - om op ons gemak naar de start te fietsen. Een ritje van ongeveer 20 minuten. We hebben met Ron afgesproken dat hij ons op een aantal plekken komt aanmoedigen en oppeppen. In ieder geval zal hij het parcours op een aantal plekken bezoeken met de fiets. Ondertussen had hij al contact gehad met José, die vanwege een blessure ook niet ging lopen, om samen op te fietsen. Wij hadden ons voorgenomen om in ieder geval rustig te starten gezien de warmte (25+) van de vorige dagen en deze dag.
Om 8.45 staan we in ons vak F. Wat een mensen en wat een sfeer! Om 9.00 valt het startschot voor Gebre Selassie en ik schat 5 a 10 minuten later mogen wij beginnen aan onze marathon. Met een enorme hoeveelheid mensen lopen we de eerste kilometers. Wat al direct opvalt is dat het erg druk is en dat er (nog) geen tempo in zit. Dit wordt extra benadrukt bij de verzorgingsposten; het is dringen, dringen, duwen, botsen en na de verzorgingspost valt het tempo in de meute weer terug. We hebben de hoop gehad dat het veld na een x-aantal kilometers wel wat verder uit elkaar zal vallen, maar helaas was dat pas rond de 38 kilometer. De eerste doorkomst was ruim 27 minuten en het is dan ook niet mogelijk om harder te lopen. Het is dan zo druk dat het meer go-with-the-flow is dan een eigen tempo lopen. Bij 6 kilometer staat onze personal coach langs de kant om een foto van ons te maken. We staan er dan nog fris op. Rond de 10 kilometer wordt het voor ons duidelijk dat het een zware race gaat worden. Het begint al warm te worden en hebben (daardoor) allebei het gevoel dat een toptijd er niet in gaat zitten. Voor mij is dit het uur van de waarheid: gaan de kousen in deze voor mij extreme - weersomstandigheden zorgen dat ik in ieder geval krampvrij ga finishen. Rond de 21 kilometer begint mijn rechterkuit stijf aan te voelen. Het zal toch niet gebeuren dat ik weer kramp ga lopen? In ieder geval slaan we geen drankpost over om 2 bekers sportdrank te nemen (zuur!) en gels en halve bananen. De sfeer rond het parcours is perfect. Overal live bandjes en super enthousiaste toeschouwers. Wat een contrast met de marathon van Amsterdam. Bij 30 kilometer worden mijn benen zwaar te worden, Tom heeft het volgens mij nog zwaarder. We spreken bijna niet meer, dat zegt dus genoeg. Adem genoeg dat is het probleem niet. Het is warm en druk en warm en druk. Onze personal coach hebben we nog niet ontmoet. Gezien de enorme drukte op en rond het parcours is dat ook niet verwonderlijk. Bij 35 kilometer verdraagt mijn maag geen eten en sportdrank meer. Met moeite krijg ik een bekertje water naar binnen. Ondertussen ploeteren we voort en bij 39 kilometer krijgt Tom een inzinking en wil stoppen. Ga jij maar verder zegt hij tegen mij, maar je laat je maatje niet in het zicht van de finish staan. Dus nemen we even de tijd om te rekken en vertrekken we daarna voorzichtig om de laatste kilometers af te leggen. Ik heb mezelf voorgenomen om Tom desnoods over de finish te duwen, maar aankomen zullen we. De laatste drankpost slaan we over en in het zicht van de Brandenburger Tor gloort de finish! Ik pep Tom op voor het laatste stukje en als we bij de Tor aankomen zien we matten liggen onder de Tor. In de veronderstelling dat de finish bereikt is, staan we al high-fivend onder de Tor elkaar te feliciteren. Opeens valt het me op dat wij de enige zijn die daar (stil)staan. Ik draai me om en zie dat de finish nog 200 meter verder is. Oeps. Vier uur na de start komen we over de finish, moe maar voldaan. Dan valt het kwartje: ik heb geen kramp (gehad)! Ik kijk naar beneden en zie dat mijn eens zwarte kousen bijna helemaal wit zijn uitgeslagen van het zoute zweet. Maar ze werken wel!
Als we na het omhangen van de medaille en een persoonlijke felicitatie het parcours verlaten zien we hoe warm en zwaar het geweest is. Overal liggen (en vallen) mensen uitgeput in het gras. Af en toe horen we sirenes van een ziekenauto. We ontmoeten Ron weer bij de fietsen en nemen nog even een kijkje in het marathondorp. Tom en Ron eten en drinken wat, ik kan geen hap door mijn keel krijgen. Op ons gemak fietsen we heerlijk terug naar het appartement. Na een lekkere douche pakken we de fiets weer om deze aan het einde van de dag weer in te leveren.
s Avonds hebben we met Gua, José en Netty afgesproken om in onze tapas bar de overwinning te vieren. Een heerlijke maaltijd en paar glazen wijn en mojitos verder hebben we afscheid genomen. De dames blijven tot en met dinsdag in Berlijn, wij vertrekken maandagochtend vroeg. Ondertussen zijn we weer thuis en kunnen we toch tevredenterugkijken op een geweldig weekend.
Groetjes,
Andy
-
Verslagen 2024
17
Verslagen 2023
57
Verslagen 2022
40
Verslagen 2021
22
Verslagen 2020
24
Verslagen 2019
87
Verslagen 2018
67
Verslagen 2017
96
Verslagen 2016
74
Verslagen 2015
100
Verslagen 2014
80
Verslagen 2013
82
Verslagen 2012
69
Verslagen 2011
73
Verslagen 2010
60
Verslagen 2009
62
Verslagen 2008
65
Verslagen 2007
83
Verslagen 2006
60
Verslagen 2005
60
Verslagen 2004
48
Verslagen 2003
48
Verslagen 2002
34
Verslagen 2001
12
Verslagen 2000
24
Recente verslagen RSS-feed