Kombij-atleten lopen heerlijke maar warme marathon van New York zondag 6 november 2005 (v:221)
Warm en erg heuvelig was het zondag in New York, maar de Kombijers die meededen genoten van hun marathon.
Warmer dan verwacht en gehoopt, en daardoor ook zwaarder dan verwacht, maar een evenement om nooit te vergeten. Dat was de veelgehoorde mening van de Kombij-atleten die gisteren meeliepen met de New York City Marathon.Tom Jaburg, Yolanda Bolleurs, Netty Arendse, Gua van Schoorl, Jose van Dooren en Rieta Mulder (zus van Jan) debuteerden in New York en deden dat fantastisch. Zij zullen hun belevenissen later aan de redactie melden.
Jan Mulder, die samen met Paul Bakker de marathon van NY voor de tweede maal achtereen liep, meldde per expressmail het volgende:
"Ik zit hier achter een internet-pc met vermoeide benen mijn verhaal te doen. Wat was het weer een onvergetelijke dag! We hadden allemaal gehoopt op iets koeler weer. 23 graden Celsius is best warm voor een heuvelige marathon, zeker als de lucht heel vochtig is. Dat zulke omstandigheden zwaar zijn, bleek mij vandaag weer. Ik ben zo gek geweest om vanmorgen op een eindtijd 3.06 weg te gaan; begin dit jaar liep ik minder voorbereid nog een 3.10 in Utrecht en ik voelde me nu vooraf veel beter dan in Utrecht. Het tempo van 7.15 per mijl hield ik wel vol tot 13 mijl, de helft van de marathon, maar bij 16 mijl sloegen mijn bovenbenen dicht, 5 mijl eerder dan ik had gehoopt. Ik heb toen meteen de (verstandige) keus gemaakt om het tempo iets lager te leggen en niet te forceren, zodat ik kon blijven genieten van de geweldige entourage maar ook nog een redelijke tijd zou kunnen neerzetten. Ik ben vanaf mijl 16 op een eindtijd van ongeveer 3.20 gaan lopen, dus mocht ik een minuutje per mijl langzamer lopen dan daarvoor. Dat was niet alleen veel prettiger voor mijn lijf maar ook veel leuker, want zo kon ik weer contact en plezier hebben met de ontelbare toeschouwers aan de kant, die echt allemaal stonden te juichen en te schreeuwen. Ja, dat publiek is werkelijk heel anders dan in Nederland. Alleen op de laatste 500 meter op de Coolsingel van Rotterdam kom je zo"n enthousiasme tegen. De namen op de shirten van deelnemers werden door iedereen die kon lezen keihard nageroepen, ook de mijne. geen "Jan" maar "Djen", dus op zijn Ameriaans. "Go, Djen, go! You can do it!" Ik hoorde wel iedere tien meter een aanmoediging uit het publiek. Dat stimuleert en dan blijf je wel lopen, ook al ben je moe. En natuurlijk wilde ik dit jaar ook weer een beetje leuk op de officiële foto"s komen, niet als een halfdooie zombie. Dus heb ik goed op de fotografen gelet en als ik die zag zwaaide ik vrolijk alsof ik helemaal niet moe was. Natuurlijk was dat schijn, want deze marathon was toch wel zwaarder voor me dan de laatste 7 marathons die ik vanaf 2003 liep. Alleen mijn eerste marathon in Rotterdam in 2002 was erger, toen heb ik echt moeten afzien. Eigenlijk ben ik toen die keer doodgegaan. Uiteindelijk viel dat in New York nog wel mee. Ik kreeg namelijk, na drie pakjes vreselijk vieze energie-gel en een heerlijke banaan na 19 mijl, weer wat power in de benen. Daardoor ging ik met een wat beter gevoel Central Park in voor de laatste 3 mijl, waarna ik toch nog in een alleszins redelijke 3.16 kon eindigen, zonder al te kapotte benen en met een heel voldaan gevoel. Van te voren had ik iedereen gezegd dat ik tijd tussen 3.10 en 3.20 zou gaan lopen en ik was dus heel tevreden met dit resultaat. Na de finish was ik meteen hersteld; niet mijn vermoeide benen natuurlijk, maar de rest van mijn lijf was wel in orde. Voor andere lopers was het duidelijk meer afzien geweest. Er stonden hier en daar atleten te kotsen of ze lagen zelfs buiten westen. Zielig. Ik heb me na het maken van de "afterfinishfoto"s" meteen lekker omgekleed. Toen ik een halfuur later Paul, die ook was gefinisht, kon feliciteren met zijn mooie tijd (3.49) liepen we allebei in euforische stemming naar het hotel (waar ik vanmorgen nog een muis op de kamer heb gevangen!). Eindelijk mogen we weer BIER drinken en dat gaan we straks lekker doen! Niet te veel natuurlijk.
Het is ontzettend gezellig, met ook de andere lopers in het hotel. We denken veel aan jullie in Nederland, maar gaan nu nog drie dagen genieten van deze prachtige en enerverende stad.
Hartelijke groet van Jan"
Een enthousiast bericht van Netty:
"Een innig tevreden mens schrijft hier vanuit New York. Het is de day after en we hebben net ontbeten en de NY times gekocht.
Gisteren was de grote dag, erg warm dat wel.Ik vond het geweldig. al die mensen langs de kant van de route, de hele route lang. Heel veel muziek. Ik werd er helemaal vrolijk van tijdens de loop, ik heb me ook wel verbaasd, zoveel mensen en allemaal schreeuwen en je vooruit willen duwen. ongelooflijk.Veel vals plat en hoge bruggen. Ik heb gemerkt dat 42 kilometer geen optelsom is van 2 keer 21.Wat een eind is dat zeg, 42 kilometer.Maar uiteindelijk kom je dan toch in Central Park uit, waar de mensen ook rijendik staan om je vooruit te schreeuwen. Dat helpt enorm.Ik heb ervan genoten.
groetjes Netty"
Tom Jaburg,inmiddels weer op Nederlandse bodem schrijft het volgende:
"Alive and kicking! Tjee wat was dat fantastisch, maar o zo zwaar. Wat moet je je er bij voorstellen? Ruim 37.000,00 deelnemers en ontelbaar veel uitzinnig vrolijke mensen aan de kant. Op mijn t-shirt had ik mijn voornaam laten drukken en dat heb ik geweten. Ik wist niet dat ik zo veel fans langs de lijn had staan. Overigens nu ik er bij stil sta werd mijn naam vrijwel door alleen de vrouwelijke fans gescandeerd. Dat geeft net dat beetje extra. Muziek/bandjes, goede begeleiding (water, sportdrank e.d.) met andere woorden "perfect" geregeld. En hoe was de race zelf? Zoals gezegd; zwaar door de hoge luchtvochtigheid (97% maar liefst) en de toch wel extreme temperatuur voor zo"n inspanning (23 graden celsius). Neem daarnaast het parcours dat geen vlakke stukken kent, alleen maar licht stijgen of licht dalen met hier een daar een pittige brug van soms een paar mijl. Tot aan de 19 mijl (zo"n 30 km) niks te klagen en Erick (een vriend van mij) en ik liepen toen nog op een schema van net onder de vier uur. Na de 19e mijl trakteerde de man met de hamer mij op een steeds weer terugkerende kramp in de bovenbenen. Nog nooit meegemaakt. Rustig aan en dus dribbelen, maar ja dan moet je nog zo"n 7 mijl (ruim 11 km). In het Central Park bij een verfrissingspost door een heel aardige jonge dame nog gemasseerd (heel kort de bovenbenen) en dat hielp. Ik kon weer een beetje rennen. Nou ja rennen..... Het werd uiteindelijk ruim 4.12 uur. Erick overigens in 4.08 uur (petje af). Nu achter de p.c. met een licht hoofd (zes uur tijdsverschil) en stijve benen terugdenkend aan een onvergetelijke dag en een onvergetelijke trip. Een aanrader ofwel zoals een bekende Amerikaanse producent van sportkleding en schoenen pleegt uit te roepen "Just do it! Tom"
Uitslagen
NewYork City marathon 42.195 km (nettotijden)
Jan Mulder 3.16.22
Paul Bakker 3.49.07
Tom Jaburg 4.12.51
Netty Arendse 4.34.48
Gua van SChoorl 4.50.39
José van Dooren 4.51.18
Yolanda Bolleurs 5.10.06
Rieta Mulder 5.11.10
-
Verslagen 2024
17
Verslagen 2023
57
Verslagen 2022
40
Verslagen 2021
22
Verslagen 2020
24
Verslagen 2019
87
Verslagen 2018
67
Verslagen 2017
96
Verslagen 2016
74
Verslagen 2015
100
Verslagen 2014
80
Verslagen 2013
82
Verslagen 2012
69
Verslagen 2011
73
Verslagen 2010
60
Verslagen 2009
62
Verslagen 2008
65
Verslagen 2007
83
Verslagen 2006
60
Verslagen 2005
60
Verslagen 2004
48
Verslagen 2003
48
Verslagen 2002
34
Verslagen 2001
12
Verslagen 2000
24
Recente verslagen RSS-feed